Verslag: House of Dreams Foundation. Gezellig samenzijn op Zo 24 juni 2018
De stoelen stonden klaar, het zonnetje scheen, de foto’s van de kinderen hingen aan de schutting, er was koffie thee, taart en ook nog een drankje na. Op 24 juni vond een gezellig samenzijn plaats in de tuin van de secretaris Laurens en zijn vrouw Hanne op De Wever in Veldhoven. Meer dan 20 geïnteresseerden kwamen luisteren naar de ervaringen van de voorzitter Toon tijdens zijn maandenlange verblijf in Nepal en van gedachten wisselen over de activiteiten van de House of Dreams Foundation. Tijdens zijn update van maanden ploeteren met materialen, mensen, de visie en de hogere machten luidde Toon’s conclusie dat het allemaal de moeite waard is geweest. Want daardoor kan het hostel nu onderdak bieden aan inmiddels 20 kinderen. 4 Jongens en 16 meisjes die heel gelukkig zijn met deze plek waar ze zowel kunnen leren als spelen met hun vriend(innet)jes.
De meeste vragen van de aanwezigen gaan over de verzorging van de kinderen, wat we willen bereiken, wat er gebeurt nu Toon weer in Nederland is en of de mensen daar wel verder gaan met het werk dat wij voor ogen hebben?
Eigenlijk gaat er in en rond het hostel niets vanzelfsprekend. Bijvoorbeeld voeding kan besteld en gehaald worden 8 uur verder in headquarter en wordt dan met ezels gebracht. Wanneer ze het brengen, kan je niet afspreken. In de dorpen bij het hostel is beperkt ook voedsel te verkrijgen. Het levert hen wat geld op als ze het voedsel kunnen missen. Het hostel heeft gelukkig 3 eigen moestuintjes. Een half jaar zijn er verse groenten, een half jaar is er alleen rijst, bonen, sack (soort spinazie) en gedroogde pepers. Tijdens de regentijd is het te gevaarlijk om te reizen (vallende stenen, landslides). De kunst voor de staff en mij is te zorgen voor voldoende voedsel voor de kinderen.
De lokale nannie en kok doen alles voor de kinderen. Drie maanden hebben we samen geleefd en samen gewerkt. Er is iets van een patroon (opstaan, thee, corvee, water halen, huiswerk tijd, ontbijt, tandenpoetsen, jezelf wassen met zeep, haar-ontluizen, omkleden, naar school, snack, spelen, huiswerktijd, diner, slapen) wat wanneer te doen. De kinderen wassen op zaterdag of doordeweeks hun eigen kleren en halen hout. De ouders ondersteunen het hostel door een paar keer per jaar bomen te kappen en dekens met zeep te wassen. Ook helpen ze het hostel aan voedsel.
Het is niet zo dat ik als buitenstaander zomaar even allerlei gewoonten weet te veranderen. Dat is ook niet wat ik wil.
De kinderen zijn blij met elkaar, ze spelen veel. Dagelijks wordt er gezongen en ook wordt er veel gedanst. Het is een liefdevolle groep die bereid is de nannie en de kok te helpen. De sfeer is anders dan bij hen thuis. Daar is het hard werken en daarnaast worden kinderen thuis die niet naar school gaan meer aan hun lot over gelaten.
De lama heeft de kinderen uitgekozen met als criterium, het zijn kinderen van de armste families. Leeftijd tussen 7-13 jaar, zitten in kleuterklas tm klas 2 van lagere school, 5 van de kinderen missen een vader of en moeder, 1 kind is van de laagste kasten (gewoon 1 van de 20), 17 kinderen lopen in ca 1-2 uur naar huis, 3 kinderen lopen in 5-8 uur naar huis. Je kan zien dat kinderen van arme families komen,1 set kleding (kapot/vuil), klein van stuk, altijd kunnen eten. Bij ouderbezoeken heb ik een enorme gastvrijheid en dankbaarheid ervaren. Ze zien het hostel als een kans voor 1 van hun kinderen.
Er zijn een aantal lokale inwoners die wat gebrekkig Engels spreken en bijdragen / meedenken bij het hostel. Echter ze zijn maar 1 keer in 6-8 weken in headquarter om via internet berichten naar Nederland te sturen. Communicatie gaat dus met veel vertraging.
Nee, ik heb niet in de hand hoe het dagelijks met de kinderen en het hostel verder gaat. Ik vertrouw op de kinderen, de ouders, de lokale community, de nannie, de kok, de lama, de broer van de lama, de vader van de lama, zijn dochter, de principal, de docenten, de bank manager. Zij hebben een taak, zoals ik en wij hier in Nederland ook en taak hebben om iets voor elkaar te betekenen.
Waar nu op te richten in Nederland:
- vinden van sponsors voor de kinderen
- inspireren van vrijwilligers die in toekomst 2-3 weken naar hostel willen gaan om te inspireren en mee te beleven
- communicatie met Nepal
- uitwerken van mogelijke projecten (electriciteit school, onderwijs-mushroom huisje, aanschaf grond tbv verbouwen voedsel voor hostel, kippenren, verven van hostel, samenwerking private-public schools)
Dirk, onze adviseur, vatte het als volgt samen: “Wij kunnen ons niet voorstellen wat het betekent voor een land als Nepal als je 20 kinderen in het hostel de kans van hun leven geeft. Een beetje opleiding geeft al toegang tot allerlei vervolgopleidingen, zoals verpleegster, lerares, boerin, naaister etc.. Door de kinderen ieder weekend naar huis te laten gaan blijft het contact met de ouders in stand en zo dragen de kinderen nu al iets bij in de ontwikkeling van hun dorpen. Dit is belangrijk want zo blijven ze, wanneer ze eenmaal hun opleiding hebben afgerond, contact houden met hun ouders en dorpen. Daar kan ook weer iets moois uitgroeien, maar daar hebben wij dan verder weinig invloed op.”